ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

15 Δεκεμβρίου 2009...λίγο μετά τη βροχή στην παραλία της Θεσσαλονίκης....

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής ...

υπάρχεις και δεν υπάρχεις...

κι όμως ρυθμίζεις τη ζωή μου.


Σε νιώθω.. είσαι δίπλα μου μα δε μπορώ να σ΄αγγίξω


κι όμως σκιάζεις τη ζωή μου.

Κάτι αόρατο με κυβερνά και με φοβίζει...


ξέρω ότι υπάρχεις μέσα μου!

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

Είναι κατι στιγμές σα κι αυτή που η γη καταρέει
γκρεμίζεται η γέφυρα του χρόνου κάτω απ'τα πόδια
και η καρδιά βαραίνει σα τη σιωπή.
Κλάψε για τους ανθρώπους που λάτρεψες,
πάρε ελπίδα από γλυκειά προσευχή
θάρθει κάποια αχτίδα να διώξει τα σκοτάδια.

ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Έπαψα να μιλώ για το φως ,τον ήλιο, το φεγγάρι,

ξαφνικά εχάθη η ομορφιά του απέραντου.


Σβήστηκε η ελπίδα απ' την ψυχή

Στην άμμο γέμισαν μ'άμμο τα χνάρια πούχαμε αφήσει.

Εκείνα τα χρώματα που πλημμύριζαν την καρδιά και την έκαναν

να χτυπά πιο δυνατά ξεθώριασαν.

Η ανάσα του ανέμου δε μοσχοβολά ,

τ'αρώματα των λουλουδιών δε μ'αγγίζουν.

Ένας μόνινος κόμπος στο λαιμό σφίγγει και σφίγγει και τα μάτια υγρά.

Η φωνή κρύβεται και τα φτερά δε με κρατούν να πετάξω.

Στον ουρανό τα ίδια αστέρια κάθε νυχτιά κι ο δρόμος μοναχικός γεμάτος καταχνιά.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πάντα θα επιστρέφω για να νιώθω τα όνειρα ζωντανά

και να μυρίζω τη μυρωδιά των αναμνήσεων

Πάντα θα επιστρέφω και θα ψάχνω ναβρώ κομμάτια της ψυχής μου

εδώ που έθαψα τα όνειρα πάντα θα επιστρέφω

κάθε που θ'ακούω τον ήχο της καμπάνας

και θα θαρρώ πως είναι κάλεσμα για μένα.

ΣΙΩΠΗ

Προσεύχομαι στις σιωπές της ψυχής μου νάβρω αναπαμό

να βγω απ'τη δύνη που με σπρώχνει να χαθώ.

Γιοφύρι ψάχνω γερό για να διαβώ , απέναντι θέλω να φθάσω.

Απόλυτη σιγή, πέπλα σιωπής παντού

θαρρείς σκιαχτήκαν κι οι φωνές βαθειά κρυφτήκαν.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Ντυθήκαν όλα με σιωπή σαν είδαν δακρυσμένα μάτια

σαν είδαν τ'άστεγα όνειρα σ'άδεια σοκάκια,

βουβά τ'αηδόνια ,

στον ουρανό πετρώσαν οι αγγέλοι

κρύα αυγή η ψυχή μου κι οι ελπίδες ξερά καλοκαιρινά χορτάρια.

Καλό ταξίδι ουρανέ με συντροφιά τα αστέρια.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Άφησέ με ναρθώ μαζί σου.



Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι,

δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.

Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου.

Δέ θα καταλάβεις.



Άφησέ με νάρθω μαζί σου.



Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μές στο σπίτι,

αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,

ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου

λησμονημένα λόγια...δε θέλω να τ'ακούσω. Σώπα.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου λίγο πιό κάτου,

ώς τη μάντρα του τουβλάδικου,

ώς εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται

η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη,

ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο τόσο αδιάφορη κι άυλη,

τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους

να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες,

δεν υπήρξε ο χρόνος ΄η φθορά του.



Άφησέ με νάρθω μαζί σου.



Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,

κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί

να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί ,

πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,

σαν το θόρυβο δυό δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,

κι όταν κλείνεσαι μέσα σ'αυτόν τον ήχο του πετάγματος

νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,

κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αέρα,

μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία άν φεύγεις η άν γυρίζεις

ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,

δεν είναι τούτο η λύπη μου......η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου.



Άφησέ με νάρθω μαζί σου.



Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,

μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δέν ωφελεί.



Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Αναζήτηση

Είναι νωρίς να μάθω να ζω χωρίς αγάπη

Δεν μπορώ

Και ούτε το θέλω

Μοναχικός διαβάτης δε θέλω να γενώ

Του φεγγαριού τη στράτα θα διαβώ

παντού θα ψάξω θα ρωτήσω

ανάμεσα στ'αστέρια θα ψάξω να σε βρω

ποιό πέρα κι απ'τα σύννεφα, εκεί που σμίγουν οι ψυχές

Ξέρω τους δρόμους.

Ποιός άραγε λαχτάρησε ν'ακούσει τη φωνή σου;

ποιά αγκαλιά ανοιχτή να σε δεχτεί;

άηχοι οι λυγμοί τραγούδι τ'ανέμου πως ν'ακουστούν;

Στα χέρια μου στερνά τραντάφυλλα σιωπής κρατώ πνιγμένα από λυγμούς

και ψάχνω να σε βρω.

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

Κοιτάμε ο καθένας τον ίδιο κόσμο χωριστά γράφουμε γράμματα στον αποχωρισμό για να γεμίσει.

Ποιός θα σηκώσει τούτη τη θλίψη που με τυλίγει; στις μακρινές αστραπές θα φαίνονται οι ρυτίδες του μετώπου και το βλέμμα θα φθάνει στον ορίζοντα και ως τον ουρανό.

Τούτο το λιόγερμα θρηνώ για το ταξίδι που τέλεψε.

Οι ελπίδες μου νεκρές.

Ποιός άραγε θα κουβαλήσει την απόφαση του χωρισμού; ποιό κύμα θα ανασάνει την ανάσα σου για να την ταξιδέψει στη θάλασσα που φέρνει σ'άλλη θάλασσα και στη βουνοσειρά;

ποιά λαγκαδιά που σ'είδε να διαβαίνεις, ποιός άνεμος που πέρασε σιμά σου θα λησμονήσουν το πέρασμα σου;

Κοιτώ τη χρυσαφιά θάλασσα τούτο το λιόγερμα προσμένοντας τη σκοτεινή νύχτα που ζυγώνει ώσπου το άστρο της αυγής ν'ανατείλει και γω ακόμα θα θρηνώ.

ΕΛΑ ΣΙΜΑ ΜΟΥ

Ζεστασιά της καρδιάς πόσο μου λείπεις κι η χαρά με κάνει πέρα
ομορφιά της ψυχής χαμένη στο χθές πόσο σε θέλω,
ένας τοίχος τραχύς ορθώνεται εμπρός μου.
Θολή η ματιά δε σε θωρεί ,πόσο σε θέλω
ένας ολόκληρος κόσμος σε λαχταρά
έλα σιμά μου.


Σ'αυτούς που φεύγουν ,σ'αυτούς που μένουν.

Aνοιξα τα μάτια της ψυχής μου ......

νά κλείσω μέσα θέλησα τις ομορφιές του κόσμου,

τα χρώματα της άνοιξης, τους ήχους των πουλιών,

το θρόισμα των φύλλων, το φώς των αστεριών.......

μα κείνα με προσπέρασαν.

ΛΗΘΗ

Ένα σημάδι απ΄τάγγιγμά σου παλεύει να μη βυθιστεί στο πέλαγο του ονείρου, παλεύει να γίνει μύθος για να νικήσει τη λήθη.
Λίγες μόνο στιγμές επιθυμούν να γίνουν αιωνιότητα.
Άνιση μάχη ασάλευτη ομορφιά γεμάτη φλόγα και πάθος , σκορπίστει η μυρωδιά σου, εχάθει και το σημάδι απ΄τάγγιγμά σου....!

Στιγμές

Στιγμές που κίνησαν το δρόμο της λησμονιάς και άλλες που γαντζώθηκαν στα βράχια σαν τις πέτρες, σοκάκια μου είναι γνώριμα, όμως αγνοώ τις μοναδικές που άγγιξαν την αιωνιότητα, αυτές κράτησέ τες θάναι τα παλάτια της ψυχής σου. Κάθε αύρα του καλοκαιριού κάθε χάδι χειμωνιάτικου ήλιου θα σου θυμίζει ότι το ταξίδι στα ουράνια τόζησες. Η κάθε ανάμνηση είθε να σβήσει το δάκρυ και η παλίρροια των αναμνήσεων νάναι γαλήνια σαν το βελούδο της σιγής...!

Ζωή

Η μεγάλη ευλογία της ζωής είναι η ύπαρξη του αύριο.....και των ονείρων που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε....!

Τα μάτια της ψυχής

Στους πρόποδες του φεγγαριού θα ζούσα και δεν θα ξανάφευγα ποτέ για κανένα εξωτερικό για καμιά λαμπερή πόλη. Από εδώ θα πραγματοποιούσα τα μικρά μου ταξίδια με τη δύναμη της σκέψης και θα πήγαινα όπου ήθελα. Στους πρόποδες του φεγγαριού όπως και σε κάθε τόπο που διαλέγει κανείς για να χαρίσει την καρδιά του βρίσκονται συμπυκνωμένα όλα τα μυστικά του κόσμου. Αυτό είναι πατρίδα να μπορείς να βρίσκεις σε κάθε μόριο της ατμόσφαιρας 'ολα τα υπόλοιπα . Αυτό είναι αγάπη να μπορείς να βλέπεις σ'έναν άνθρωπο όλους τους άλλους, σε μιά γυναίκα την ανθρωπότητα και να μοιράζεσαι μαζί της την ψυχή σου να καταλαβαίνεις την σκέψη της και να παίρνεις αντίδωρο την αύρα της που τη σεργιανάει ο άνεμος. Αυτός είναι ο έρωτας....!


αφιερωμένο