TANIMANIDIS PANAGIOTIS (2002-2010 Μηδέν άγαν! Μηδέν φάγαν?)

25 Οκτωβρίου - 26 Νοεμβρίου

                    

                                             Όλα τα έργα είναι μικτής τεχνικής
                                    με βασικά υλικά τα μέταλλα και το μάρμαρο

Μια πολύ ιδιαίτερη και εντυπωσιακή έκθεση γεμάτη συμβολισμούς.

Οι εικόνες με τα κρυφά η τα φανερά του υπονοούμενα, κινούνται μεταμορφώνονται, αλλάζουν.

Ο Παναγιώτης Τανιμανίδης δημιουργεί απο το 1986 περίπου.

Η εικαστική του γλώσσα είναι αναμφισβήτητα απόλυτα προσωπική. Δοκιμάζοντας διαρκώς τα όριά του (μέχρι σημείου φυσικής καταπόνισης), το έργο του μας αποκαλύπτει μια ερευνητική προδιάθεση διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην επιστημονική έρευνα και την εικαστική δημιουργία, στον "εμπειρισμό" και το ονειροπόλημα, στο μένος και τη λογική. (Δρ. Σάνια Παπά, Ιστορικός Τέχνης - Καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.)

Επιτέλους άς ξυπνήσουμε

Γερμανία. Σε μία πρωτοφανή σε μέγεθος διαμαρτυρία ενάντια
στη μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων,
 ακτιβιστές της Greenpeace εμποδίζουν
 τη διέλευση του πιο ραδιενεργού τρένου στην ιστορία!

Θερμογραφίες που δείχνουν τη θερμότητα που εκπέμπεται
 από τα πυρηνικά απόβλητα που βρίσκονται στα βαγόνια του τρένου.









Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες
http://www.greenpeace.org/greece/news/trainstopping

Ένα ταξίδι...

Να ταξιδεύεις ακούγοντας τη μουσική που σου αρέσει και να απολαμβάνεις την ομορφιά της φύσης είναι ότι καλύτερο ...

μπορώ να πω ότι πιό πολύ μου αρέσει η διαδρομή από τον προορισμό...



Ναύπλιο



αυτή τη φορά όμως ο προορισμός ήταν καλύτερος... 

Το Ναύπλιο είναι μια απο τις λίγες πόλεις της Ελλάδας όπου θα μπορούσα να μείνω μόνιμα.

Πρίν δυο χρόνια ήταν η πρώτη φορά που το επισκέφτηκα...δεν το χόρταινα...εκείνα τα σοκάκια τα έμαθα απ'έξω....

Ναύπλιο

Πρωί - πρωί ο γατούλης μ'άφησε  να τον φωτογραφίσω ...ήταν πολύ φιλικός και όμορφος!

Τα ζώα έχουν κάτι ιδιαίτερο και καταλαβαίνουν ποιός τα αγαπά ....αν τα μιλήσεις σ'ακούν....

Τόση ομορφιά ....κατάφερα να την φυλακίσω άραγε?

Ναύπλιο

ΦΕΓΓΑΡΟΣΤΡΑΤΑ

Η φεγγαρόστρατα από τη χθεσινή πανσέληνο στην Άθυτο Χαλκιδικής...
Τελευταίες ημέρες και αυτού του καλοκαιριού..πόσο γρήγορα πέρασε..δεν το κατάλαβα..
Όσο κι 'αν λέμε ότι πρέπει να χαιρόμαστε τις στιγμές δυστυχώς δεν τα καταφέρνουμε..εγώ τουλάχιστον το έχω πει τόσες φορές αλλά η καθημερινότητα είναι τόσο σκληρή ..και δεν σ 'αφήνει περιθώρια...ήθελα τόσο πολύ να απολαύσω το φεγγάρι...δεν τα κατάφερα όμως.

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Περιπλανήσεις (Τάσος Λειβαδίτης)

Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο
αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε. Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χαρίζουν τ' όνειρο στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους —
ο άλλος αδελφός μου πέθανε στο γηροκομείο κι όταν πήγαινα να τον δω, μου ζητούσε λίγα χρήματα τόσο παρακλητικά
που ο θάλαμος ευωδίαζε Χριστούγεννα. Και συχνά διέσχιζα έναν επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα
ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν μήπως και βρω μια λεπτομέρεια
που να με δικαιώνει. Άλλα εκείνο που μ' έκανε ν' απορώ είναι που υστέρα από μια ολόκληρη εξέγερση εγώ είχα ακόμα το κεφάλι πάνω στους ώμους μου.
Κι ίσως αυτό να 'γινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου
χωρίς κανείς να τον βλέπει.
Και κάθε φορά που ξυπνάω δυσκολεύομαι να ξαναβρώ την ηλικία μου

ανεμίζει στο παράθυρο η κουρτίνα σα ν' αποχαιρετάει κάποιον που μόλις έφυγε —
ώ νεότητα!
Συνήθως κάθομαι στη σάλα κοιτάζοντας τον τοίχο «Όμως αν το
δεις, θα χαθείς», μου 'λεγε η μητέρα κι έκλαιγε «κι όμως, μητέρα — μόνο αν χαθώ θα το δω», και τότε ένιωθα πως
είχα έρθει από πολύ μακριά και πήγαινα ακόμα μακρύτερα κι ο αέρας μύριζε απαλά σα να 'χαμε συγχωρεθεί για όλα ή άλλοτε περπατώντας τη νύχτα ολομόναχος άκουσα ένα πιάνο να
παίζει κι οι θλιμμένες νότες του ήταν σα να 'ρχονταν. απ’ το βάθος ενός
ονείρου
ή μιας άλλης ζωής που πήγαινα; τι γύρευα; Θα ξαναγυρίσουμε ποτέ;
Άλλα τι σημασία έχει; αφού μόνο το ανεξήγητο είναι που δίνει κάποτε στα λόγια μας τη μαγεία ενός χαμένου δειλινού, ώρες νοσταλγίας, που μας κάνετε να ζήσουμε τρεις ζωές σ' ένα μοναχικό απόγευμα και συχνά στο διάδρομο συνάντησα πρόσωπα άγνωστα όπως όταν
έχεις χάσει το δρόμο
ή μας συμβαίνουν γεγονότα που μας φαίνονται τόσο γνώριμα, πότε τα ξαναζήσαμε; που;
Ίσως γι' αυτό κλαίω σε ώρες ακατάλληλες.
Ώ ανεκπλήρωτο, που ακόμα. κι όταν όλα μας εγκαταλείπουν εσύ αφήνεις έξω από την πόρτα μας
ένα μικρό γιασεμί.

Απέραντη σιωπή

Να μη διαβάζω τίποτα, να μη σκέπτομαι τίποτα ,
να μην κοιμάμαι,
Να νιώθω τη ζωή να κυλά μέσα μου όπως ένα
ποτάμι στην κοίτη του,
Εκεί κάτω, έξω, μια απέραντη σιωπή
Σαν ένας θεός που κοιμάται.

Από τη συλλογή του
FERNANDO PESSOA
(Πίσω απο τις μάσκες)

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Το καλοκαίρι στην ώρα του πάλι και φέτος μας κτύπησε την πόρτα μ' αυτό το καταπληκτικό φώς του που θέλοντας και μη αλλάζει τη διάθεσή μας!!!
Μια μικρή ανάπαυλα από τα προβλήματα της καθημερινότητας όλοι μας την έχουμε ανάγκη।
Έρχονται δύσκολα χρόνια και πρέπει να έχουμε δυνάμεις....
Καλό καλοκαίρι σε όλους!!

Έκθεση Ζωγραφικής του Γιούρι Ζάντνικαρ

ΓΙΟΥΡΙ ΖΑΝΤΝΙΚΑΡ
Γεννήθηκε στην Λιουμπλιάνα, Σλοβενία, το 1968, όπου τελείωσε ακαδημαικές και μεταπτυχιακές σπουδές ζωγραφικής στη σχολή καλών τεχνών Λιουμπλιάνας.
Έλαβε μέρος στη πρώτη τριενάλε σύγχρονης σλοβενικής τέχνης το 1994. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στη μπιενάλε νέων της Μεσογείου στη Λισσαβόνα.
Ατομικά εκθέτει τακτικά στη Σλοβενία (γκαλερί SKUC, Equrna...). Στην Ελλάδα έδειξε την δουλειά του στην Θεσσαλονίκη, το 1997 στο Γαλλικό ινστιτούτο (λινοτυπίες) και το 2003 στην γκαλερί Ζεύξις (οξυγραφίες).
Το 1993 και 1999 βραβεύτηκε απο το σύλλογο καλλιτεχνών Σλοβενίας στις αντίστοιχες ομαδικές εκθέσεις του συλλόγου.
Τη χρονιά 1994-95 εργάστηκε σαν βοηθός καθηγητής σχεδίου στη σχολή καλών τεχνών (ALU) στην Λιουμπλιάνα.
Από το 1997 ζει στην Ελλάδα, στην Χαλκιδική, όπου και συμμετείχε σε ομαδική έκθεση στα πλαίσια των τοπικών εκδηλώσεων "Κασσανδρώμενα 2006" και συγχρόνως παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής και χαρακτικής στα αντίστοιχα τμήματα του Πολιτιστικού Συλλόγου "Η Κασσάνδρα".

Περιμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ανυπομονησία να δω την καινούργια δουλειά του Γιούρι καθώς είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να τον έχω δάσκαλο για κάποια χρόνια.
Αγαπάει πολύ την ζωγραφική και έχει έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο να μεταδίδει τις γνώσεις του στους μαθητές του.
Του εύχομαι καλή επιτυχία !!!

ΝΤΕΜΙΑΝ

ΝΤΕΜΙΑΝ
Τα εφηβικά χρόνια του Αιμίλιου Σίνκλερ
Απόσπασμα απο την εισαγωγή

Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένας δικός του δρόμος,
η προσπάθεια για την εύρεση ενός δρόμου,
η διαίσθηση πως κάπου υπάρχει ένα μονοπάτι.
Κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να γίνει αυτό που ήθελε ο ίδιος,
όλοι προσπαθούν να γίνουν κάτι, άλλος στα τυφλά, άλλος στα φανερά,
ο καθένας όπως μπορεί.
Ο καθένας φέρνει μαζί του ώς το τέλος τα υπολείματα από τη γέννησή του,
τις μεμβράνες και το κέλυφος του αυγού ενός αρχέτυπου κόσμου.
Πολλοί δεν γίνονται ποτέ άνθρωποι, παραμένοντας βατράχια, σαύρες, μυρμήγκια.
Άλλοι πάλι στο πάνω μέρος είναι άνθρωποι και στο κάτω είναι ψάρια.
Αλλά ο καθένας είναι η πορεία της φύσης για τη μορφοποίηση του ανθρώπου.
Σε όλους μας είναι κοινές οι ρίζες και οι μάνες, προερχόμαστε απο την ίδια άβυσσο.
Αλλά ο καθένας επιδιώκει τον δικό του σκοπό,
βγαίνοντας μέσα από τα βάθη της με προσπάθεια και ορμή.

Μπορούμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον,
αλλά ο καθένας ξέρει μόνο ο ίδιος να εξηγήσει τον εαυτό του.

Συγγραφέας: Hermann Hesse

Αφορμή γιαυτή την ανάρτηση μια συζήτηση που είχα με μια φίλη απο μακριά
σχετικά με το τι έχει κάνει στη ζωή της....και συμπτωματικά αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω το βιβλίο αυτό...

Το διαζευτικό ή

Κική Δημουλά -Το διαζευκτικόν ή

Μ' έκλεισε μέσα η βροχή
και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.

Στεγνή στέκομαι ανάμεσα
στα δύο ενδεχόμενα : βροχή ή δάκρυα,
κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα :
βροχή ή δάκρυα,
έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε,
εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.
Το κάθε τελευταίο,
τελευταίο τ' ονομάζω χωρίς επιφύλαξη.
Και μεγάλωσα πολύ
για να είναι αυτό αφορμή δακρύων.
Δάκρυα ή βροχή, πού να ξέρω;
Και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
Και μεγάλωσα πολύ
για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει
κι όταν δεν βρέχει άλλο.
Σταγόνες για όλα.
Σταγόνες βροχής ή δάκρυα.
Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου.
Εγώ ή μνήμη, πού να ξέρω;
Μεγάλωσα πολύ για να χωρίζω τους χρόνους.
Βροχή ή δάκρυα.

Εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.

Από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (1971)

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Παγκόσμια "Ημέρα της Γης" σήμερα.
Πριν από 40 χρόνια που ξεκίνησε να εορτάζεται στην Αμερική εξέφραζε την επιθυμία του κόσμου για μια πιο βιώσιμη και ανθρώπινη κοινωνία.
Εμπνευστής της ιδέας ήταν ο Αμερικανός γερουσιαστής Γκάιλορντ Νέλσον, ο οποίος αποσκοπούσε με τον τρόπο αυτό στην προώθηση των περιβαλλοντικών ζητημάτων. Σε ανάμνηση εκείνης της πρώτης κινητοποίησης, η 22α Απριλίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της Γης.
Σήμερα πάνω από ένα δισεκατομμύριο πολίτες θα λάβουν μέρος στις εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί με ένα ζητούμενο: λιγότερα λόγια, περισσότερα έργα. Ο πλανήτης σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με τεράστια προβλήματα, όπως λιμοί, κατάρρευση οικοσυστημάτων, μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και λειψυδρία.
Η υπερθέρμανση, η ξηρασία, η ρύπανση των υδάτων και των εδαφών, η κλιματική αποσταθεροποίηση, είναι η καινούργια πραγματικότητα που βιώνει η Γη.
Δυστυχώς μετά από 40 χρόνια τα πράγματα χειροτερεύουν συνεχώς παρά τις μεγάλες κινητοποιήσεις. Τα συμφέροντα των λίγων και δυνατών δεν αφήνουν περιθώρια.
Γιατί το κακό να είναι πιο εύκολο από το καλό?
Όλα είναι θέμα παιδείας.
Αν οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν να ασχοληθούν με τα προβλήματα του περιβάλλοντος
και όχι μόνο και να αφήσουν κατά μέρος τα συμφέροντά τους,
αν άρχιζε ο προβληματισμός και η εκπαίδευση από τα σχολεία,
αν τα μέσα ενημέρωσης άφηναν τα κουτσομπολιά και τις εκάστοτε «Τζούλιες»,

αν ο κάθε ένας από μας ενδιαφέρονταν για το καλό του διπλανού του
τότε θα υπήρχε ελπίδα να σωθεί ο πλανήτης.

Άνοιξη

Στέρεψαν τα ποτάμια,

τα πράσινα φυλλώματα ξάσπρισαν.

Γεφύρια κοπήκανε στα δυό,

σιώπησαν τα πουλιά στα καλτερίμια,

λιγόστεψαν οι πέτρες,

θολό το χρώμα στα λουλούδια.

Μοναχική τούτη η Άνοιξη.

Ζαρώσανε απο σιωπή τα χρόνια,

κιόμως δεν πρέπει να θυμάσαι άλλες Άνοιξες,

οι θύμησες σου κλέβουν τη ζωή

ψάξε κρυμμένες ευτυχίες.

Σαυτή την Άνοιξη ψάξε βαθειά και θα τις βρείς...!

26/02/2008

Σχεδόν δυό χρόνια πριν μου το χάρισαν

και σήμερα που μύρισε πάλι Άνοιξη,

σας το χαρίζω και γω με τη σειρά μου!!!

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Σήμερα έλαβα το παρακάτω e-mail από μια φίλη
προφανώς κιαυτή απο κάποιον άλλο το έλαβε.. όσα διάβασα γνωστά... αλλά δεν ξέρω γιατί και πώς ένιωσα ένα τσίμπημα ..ξύπνησα και θυμήθηκα τον επαναστάτη που είχα μέσα μου στα 18 γιατί καταντήσαμε να δεχόμαστε ότι μας δίνουν γιατί κρυβόμαστε πίσω απο το δαχτυλάκι μας?
Αυτή τη στιγμή αυτό που μπορώ να κάνω είναι να το δημοσιεύσω όσο πιο πολλοί το διαβάσουν τόσο καλύτερα.. κάποιοι μπορεί να ξυπνήσουν κι αυτοί ...κάτι μπορεί να γίνει...τελικά...


Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία που είναι αποκλεισμένη περιμετρικά...
Μπράβοι σε σχήμα Π και περαστικοί που κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα...
Στη μέση ΑΥΤΟΣ, με μαύρο κοστούμι και μαύρο πουκάμισο, όρθιος να μιλάει στο τελευταίας τεχνολογίας κινητό του... Πίσω του ένας από τους μπράβους να κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο ΤΟΥ. ΑΥΤΟΣ γυρνάει, τραβάει επιδειχτικά μια ρουφηξιά, και το δίνει στον κολαούζο που συνεχίζει να το κρατάει ευλαβικά μέχρι την επόμενη ρουφηξιά ΤΟΥ.
«Μπράβος πούρου», να ένα από τα επαγγέλματα του μέλλοντος στην Ελλάδα!
Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, η δημόσια επίδειξη της υπέρτατης
ηλιθιότητας. Ναι, ΑΥΤΟΣ είναι ένας από τους πολλούς νεόπλουτους. Έχει λεφτά
με ουρά, από που και πως, απροσδιόριστο, όμως τι σημασία έχει; Οι πλούσιοι
αυτής της χώρας δεν παράγουν, απλά έχουν και κάνουν ότι μπορούν για να το δείξουν
στους υπόλοιπους...
Σαπιοκάραβα στις άγονες γραμμές, προμήθειες-μίζες από εξοπλιστικά προγράμματα,
λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια,
εικονικά συμβόλαια αγοραπωλησίας ποδοσφαιριστών...
Πώληση φαρμάκων στα δημόσια νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή εικονικών
εμπορευμάτων από τη Κύπρο μέσω εταιρείας offshore, εμπορική εκμετάλλευση της
εκκλησιαστικής ακίνητης περιουσίας, καταπάτηση δασών και άλλων δημοσίων εκτάσεων,
ανέγερση συγκροτημάτων πολυτελών κατοικιών στη Μύκονο
με συνέταιρο κάποιο γνωστό πολιτικό που αναλαμβάνει να προωθήσει την αλλαγή του
συντελεστή δόμηση, διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχείριση χρημάτων
ασφαλιστικών ταμείων, πώληση τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συχνοτήτων,
εικονικές αυξήσεις κεφαλαίου με την ανάλογη σε αυτές τις περιπτώσεις τραπεζική
εγγύηση, φούσκες στο Χρηματιστήριο... Και μετά έρχονταιοι βίλες με τις πισίνες, οι
Καγιέν, τα κότερα, τα πούρα και οι μπράβοι με τον χοντρό σβέρκο...
Οι περαστικοί και οι τουρίστες «απολαμβάνουν» το θέαμα και κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά... Ελλάδα, μία χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς
νεόπλουτους... Δεν δημιουργούν πλούτο αλλά έχουν διασυνδέσεις:
είναι οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις με την κατάλληλη βιτρίνα... Δεν
βγάζουν χρήματα, απλά υπεξαιρούν... Ξέρουν πολύ καλά από που προέρχονται
τα χρήματά τους γι' αυτό και τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν
εγκλήματος... Γι' αυτό και τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά, όπως οι γκάνγκστερ...
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής τοlifestyle της Κολομβιάνικης μαφίας: οι Ρώσοι και οι Έλληνες. Θηριώδη τζιπ στα στενά
δρομάκια της Αθήνας, παρκαρισμένες Πόρσε και Φεράρι έξω από τα κλαμπ,
αστυνομική προστασία, γουόκιτόκι, ημίγυμνες ξανθιές-συνοδοί και μπράβοι με χοντρούς σβέρκους τύπου ΚΔΟΑ: Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια...
Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι
μοιάζουν με φοιτητές: σνίκερς, φούτερ και Τ-shirts.
Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, δημιούργησαν ένα έξυπνο
πρόγραμμα software, φαντάστηκαν μια ολόκληρη κοινότητα, το περίφημο FaceBook,
έβαλαν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι αστρονομικού ποσού, κι'
όμως φοράνε ακόμα τζιν και παίζουν ακόμα με τις φοιτητικές τους κιθάρες τραγούδια
της εποχής τους...
Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ούτε ίχνος παιδείας.
Μόνο Greek style ληστρικός μικροκαπιταλισμός και κλοπιμαία, πολλά κλοπιμαία

Εδώ οι νεόπλουτοι δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν: ποιος έχει το πιο μεγάλο σπίτι, το πιο μεγάλο κότερο, το πιο πολυτελές αυτοκίνητο.
Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι μόλις
τις αγγίξεις. Γι' αυτό «αγοράζουν» παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες σιλικονούχες ξανθιές με μαύρη ρίζα, βγαλμένες
από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια-δυό γυμνές φωτογραφήσεις στο Playboy
και μετά επιστροφή στον «αγώνα», στο ανελέητο κυνήγι, στη σκληρή ζούγκλα της ζωής...
Ελλάδα, όπου η ανεργία στους νέους και τις νέες φτάνει
μέχρι και το 35%...

Τα κορίτσια, επηρεασμένα από τα σκουπίδια της τηλεόρασης
και τις φυλλάδες που κατακλύζουν τα περίπτερα μετατρέπονται σε πιράνχας που
στολίζονται και κόβουν βόλτες από πόρσε σε μπεμ-εμ-βε, από φωτογράφηση σ φωτογράφηση, από πασαρέλα σε κατ' οίκον επισκέψεις... Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο: που θα πάει, μία μέρα ο «πελάτης» θα την ερωτευτεί και θα την κάνει
κυρία... Ναι, ένας γάμος τώρα πριν είναι αργά... Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και νέο «εμπόρευμα» βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν...
Και τα «πούρα» διαλέγουν την επόμενη trophy wife... Επιλέγουν και επιλέγονται... Τα Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες... Αγοραπωλησίες και σπουδαία
ντιλ... Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφες μοντέλες που φωτογραφίζονται
σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν-πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας... Κορίτσια
επαγγελματίες-συνοδοί που συναντάνε γιους νεόπλουτων με την ελπίδα να «κατακτηθούν»...Νέες ιδιότητες της Ελληνικής κοσμικής ζωής...
Πολλά υποσχόμενοι κληρονόμοι και γιοι «εισηγμένων»... Πολύφερνοι γαμπροί με
κατακτήσεις στις πρώτες σελίδες των φυλλάδων...
Ο πλανήτης μας εισέρχεται στον τρίτο χρόνο μιας πρωτοφανούς οικονομικής
κρίσης... Έρχεται κρύο και βαρύς χειμώνας... Κι' όμως οι Ελληνικές πολιτικές
εφημερίδες, αυτιστικές όπως πάντα, μέσα στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα με πολύχρωμα χρώματα και γυαλιστερές φωτογραφίες. Για
δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πως διασκεδάζει στα μπουζούκια. Δες να μορφωθείς!
Ζηλεύεις; Δες και το νεαρό κληρονόμο της «εισηγμένης» αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική Miss Young. Θα κάνουν άραγε προγαμιαίο συμβόλαιο ή θα προλάβει να του τα
φάει; Και 'συ αγωνιάς...
Η Ωραία Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι για να φανεί η ρόγα μήπως και ανέβει η
τηλεθέαση.... 5.000 άτομα ήταν στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ γιατί δεν ήσουν εκεί;
Ζηλεύεις; Όμως εσένα ο πατέρας σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου και η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ μεταβίβασης της εκκλησιαστικής ακίνητης
περιουσίας... Αλλά και 'συ βρε κορίτσι μου, δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα
υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Είσαι άξια της μοίρας σου...
Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε από τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετική
στήθους, κάνε μποτοξάκια, κάνε πλαστική κώλου, κάνε λιποαναρρόφηση, κάνε κάτι τέλος
πάντων! Αν δεν μπορείς να είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα... Η
Ελλάδα σαν αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια και πέφτει στο κρεβάτι για μια
μονιμοποίηση στο δημόσιο...Κι' όταν γίνει υπέρβαρη πηδάει απ' το
μπαλκόνι... Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής κι' ετοιμάζεται για
τον πιο βαρύ χειμώνα...Μπερδεμένη, πεινασμένη, σε πλήρη σύγχυση, συνεχίζει να δηλώνει αθώα...
Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια Κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε
στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να μεγαλώσουν τα βυζιά τους,
να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας, να γίνουν «κυρίες»...
Όμως το έργο κρατάει μόνο 45 λεπτά... Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ: κατσαρόλες,
στρώματα νερού, και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.
Πάρε κόσμε!
Που είναι η άλλη Ελλάδα; Η Ελλάδα του 5%, η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και
της έρευνας; Η Ελλάδα της τέχνης,του πολιτισμού και του πνεύματος; Η Ελλάδα του αντοπάριστου αθλητισμού, της ευγενούς άμιλλας και του θαυμασμού για το ωραίο, το
μεγάλο, το αληθινό; Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης;
Η Ελλάδα του μέτρου, της μετριοφροσύνης και της σύνεσης; Κι' όμως υπάρχει ΚΑΙ
αυτή η Ελλάδα, υπάρχει ανάμεσά μας, αναπνέει και λειτουργεί, μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95%... Αυτό το 95% που χρεοκόπησε την Ελλάδα...
Η διάσωση, αν υπάρξει, θα έρθει από τον καθένα μας. Γίνετε και 'σεις μέλος του 5%,
ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδώστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε
το... γιατί μόνο τότε ίσως φανεί η αρχή της ελπίδας...

LIFE

Είχα μέρες να περπατήσω στην παραλία, κάθε φορά που έρχομαι Θεσσαλονίκη αυτό κάνω ότι καιρό και να έχει..θέλω να δω τη θάλασσα ....σα νάναι η φίλη που έχω μέρες να τη συναντήσω..νιώθω μια λαχτάρα....νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να μείνω σ'ένα τόπο μακριά από θάλασσα....
Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα μόλις βγήκα στην παραλία...ο ήλιος λαμπερός σε ζέσταινε γλυκά ....και όλοι, άνθρωποι και ζώα, τον απολάμβαναν....κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω μια ευχαρίστηση, μια πληρότητα... δικαίως ο ήλιος θεωρείται πηγή ζωής......

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

( κολάζ ) mary 2010

8 Μαρτίου σήμερα "Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας"
Από τη στιγμή που τυχαία διάβασα αυτή την επιστολή της ποιήτριας Μαρίας Πολυδούρη με συγκίνησε και ένιωσα την ανάγκη να τη μοιραστώ μαζί σας .

Μια Επιστολή
"Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα..."

Ίσως το γράμμα αυτό να μη διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ' αλήθεια, δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πια ολότελα ξεχαστεί απ' όλους. Αλλά, ούτε δα κι αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι' ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και Ζωή και Χάρος ήμουν!
Έζησα, τομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι' αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για με ήταν θάνατος. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με τον θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ' αγάπησαν κι ας μη μπόρεσαν ποτέ κι ας μη τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν τη ψυχή πούκρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της. Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτον φυγήν. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάμματα, μη τύχει και τους κλέψω τη ψυχή τους.
Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθή ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ' αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου κι η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου κι όμως δε πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε πως αγαπούσα αληθινά. Δεν είναι στ' αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν τη γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς εκείνοι που νοιώθουν τη ψυχή τους να πνίγεται στον πόνο της;
Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μες στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι αυτοί! Πως άλλως θα με κατέτασαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; 'Ανθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι άλλοι -οι λίγοι- προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε;
Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δε τη κατάλαβε.Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονά για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μες σ' ένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη.
Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαριά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε τη ψυχή μου, καλά την ονόμασε χήρα!
Είναι που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θάθελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενιά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε -ούτ' από μας, ούτ' από τους άλλους- δεν τόλμησε να ξεφύγει από το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ' αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ' αλήθεια ήθελε να κάνει. Οι περισσότεροι ήταν -ήμασταν- δειλοί που 'ψαχναν απλά ναύρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποί κι ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι κι υπερφίαλοι! Απόκληροι της αντίληψης.
Κι όμως ανάμεσα σ' αυτούς ήταν κι ο Κ. (εννοεί τον Καρυωτάκη) ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει, αλλά ούτε κι εκείνος τόλμησε. Μούπε μάλιστα, πως με λυπόταν γιατί τον αγαπούσα, πως ήμουνα γι' αυτόν μια παρηγοριά. Τόχε η εποχή, κανείς δεν ήταν ο εαυτός του! Γι' αυτό θαρρώ κι έζησα τόσο μόνη κι ας είχα πάντοτε κάποιους να με συντροφεύουν, αδέλφια μου σ' ένα πόνο που δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν. Έκαναν τα πάντα για με, αλλά η αγάπη τους ήταν μια θυσία που ποτέ δε δέχτηκα μ' ευμένεια κι οι ανησυχίες τους χειροπέδες για μένα.
"Πόσο είναι αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια", έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου. Μα, από τότε έχουν πεια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω -αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή- μες από τις αναμνήσεις μου.
Ξεφυλλίζω τα τετράδια του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο. Γυρνώ το βλέμμα και κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη, είνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος κι όμως -Θεέ συγχώρεσέ με- θα τον έπαιρνα με τη καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια. Με τη καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ' εύρω μοναδική κι αξέχαστή μου αγάπη. Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ, να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου κείνο που μου 'ριχνες σαν έφτανα, τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου, να ιδώ τα χέρια σου ν' απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν, να ιδώ, να νοιώσω το φίλημά σου. Είναι τόσο μεγάλος ο καϋμός κι είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν.
Τα λόγια αυτά ίσως ν' ακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλί, δε μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη! Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν' ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν' αφήσετε να θρονιαστεί στη καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν' αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, τη κάθε σας στιγμή τραγούδι κι όταν έρθη η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια.
Τώρα, καθώς γράφω τις τελευταίες γραμμές, κοιτώ πίσω κι αντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: έζησα ελεύθερη όσο καμμιά άλλη γυναίκα της εποχής μου, έκανα πράγματα που δεν έκανε καμμιά άλλη κι αγαπήθηκα όσο λίγες. Και, δεν το ξεχνώ, καθώς το βλέμμα μου έσβηνε, κείνη τη μελαγχολική αυγούλα τ' Απρίλη, δεν ήμουν πια μόνη. Νέοι που μ' αγάπησαν ήρθαν να μ' αποχαιρετήσουν και φίλες γκαρδιακές στο προσκεφάλι μου ένα τελευταίο τραγούδι να μου χαρίσουν.
Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα, όπως λέει κι η καλή μου φίλη.

Με αγάπη
Μαρία Πολυδούρη

Πάλι με ξάφνιασε το φεγγάρι...είχα μέρες να το δω
και σήμερα μόλις το αντίκρυσα νόμισα
ότι ήταν πανσέληνος ..αλλά όχι
θέλει μια νύχτα ακόμη...
Τι ομορφιά!!
Σα να έσκυψε να ακούσει
αυτά που του ψυθυρίζει η αμυγδαλιά...ίσως
και νάναι λόγια αγάπης.

ΤΑΙΝΙΕΣ

Μερικές απο τις καινούργιες ταινίες που μου άρεσαν ιδιαίτερα και αξίζει να τις δείτε

PRESIOUS



SERAPHINE



HACHIKO

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Χιονοδρομικό κέντρο Σελίου.
Διαλέξαμε μια απο τις πιο κρύες ημέρες αυτού του χειμώνα και σα να μην έφτανε αυτό θέλαμε να περπατήσουμε και ως την κορυφή...με -10 βαθμούς.
Φυσικά κατεβήκαμε με το lift.

ΣΕ ΨΑΧΝΩ

Σ'ολόγιομα φεγγάρια σε έναστρο ουρανό
σε δύσες μαβιές σ'ολόχρυσες ανατολές,
στο θρόισμα των φύλλων στ'ανέμου το γλυκό τραγούδι ,
στις χιονισμένες κορυφές των βουνών
σε μελαγχολικά φθινόπωρα, λουλουδιασμένες άνοιξες,
ζεστά καλοκαίρια, παγωμένους χειμώνες.
Σε ψάχνω σ'ολάνθιστα λιβάδια, μες τη βοή του χειμμάρου.

Παντού και πάντα θάσαι ανάμεσα τους μόνο σαν όνειρο
γιατί ποτέ δεν υπήρξες στ'αλήθεια.

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

Πού βρίσκομαι; Ρωτάς;
Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα.
Σε λίγο θα νυχτώσει και φοβάμαι.
Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου.
Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου.
Οι πικροδάφνες στους μεγάλους δρόμους.
Οι μενεξέδες στα παρτέρια των πάρκων.
Μου λείπει η φλυαρία της ξεγνοιασιάς μου.
Ο ζεστός καφές παρέα με το φίλο μου.
Τα σοκολατάκια στην παλιά φοντανιέρα της μάνας μου.
Η μαρμελάδα απο βατόμουρα.
Μου λείπει η τζανεριά στην άκρη του ακάλυπτου.
Το κλουβί με τα καναρίνια στο αντικρινό μπαλκόνι.
Η γάτα μου η Μάργκω.
Τα χαρτιά και τα μολύβια μου
(κι ας μην κατάφεραν ποτέ να δώσουν άσυλο στην ψυχή μου).
Σε μια έρημο βρίσκομαι. Και σε παρακαλώ, μη με ρωτάς γιατί.
Ξέρεις πως είμαι ανίκανη να δίνω εξηγήσεις.
Όμως. Απ΄όλα περισσότερο, θέλεις να μάθεις τι μου λείπει;

Το παραμύθι.

Το παραμύθι πως μια μέρα θα βρίσκαμε μια όαση μαζί!



Απόσπασμα απο την ποιητική συλλογή της Αλκυόνης Παπαδάκη
"Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή"

ΖΩΗ

Αφιερωμένο στην ανηψιά μου Σοφία-Ναταλία
που την υπεραγαπώ....
και σ'όλα τα παιδιά του κόσμου...
νάναι τυχερά ..
να ζήσουν μια ζωή όπως θα την ονειρευτούν..