Πού βρίσκομαι; Ρωτάς;
Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα.
Σε λίγο θα νυχτώσει και φοβάμαι.
Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου.
Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου.
Οι πικροδάφνες στους μεγάλους δρόμους.
Οι μενεξέδες στα παρτέρια των πάρκων.
Μου λείπει η φλυαρία της ξεγνοιασιάς μου.
Ο ζεστός καφές παρέα με το φίλο μου.
Τα σοκολατάκια στην παλιά φοντανιέρα της μάνας μου.
Η μαρμελάδα απο βατόμουρα.
Μου λείπει η τζανεριά στην άκρη του ακάλυπτου.
Το κλουβί με τα καναρίνια στο αντικρινό μπαλκόνι.
Η γάτα μου η Μάργκω.
Τα χαρτιά και τα μολύβια μου
(κι ας μην κατάφεραν ποτέ να δώσουν άσυλο στην ψυχή μου).
Σε μια έρημο βρίσκομαι. Και σε παρακαλώ, μη με ρωτάς γιατί.
Ξέρεις πως είμαι ανίκανη να δίνω εξηγήσεις.
Όμως. Απ΄όλα περισσότερο, θέλεις να μάθεις τι μου λείπει;
Το παραμύθι.
Το παραμύθι πως μια μέρα θα βρίσκαμε μια όαση μαζί!
Απόσπασμα απο την ποιητική συλλογή της Αλκυόνης Παπαδάκη
"Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή"
Αν γινόταν να φυσήξω τη σκόνη που κρύβει μνήμες θα τόκανα,θα ζωγράφιζα ενα χαμόγελο για να εδιωχνα τη θλίψη, στις μοναχικές νυχτιές θαστελνα τ αγερι να σου θυμήσει ξεχασμενες λεξεις.Χαμογελα για να το δουν τ αστερια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπομακρο αστερι στο θολο τ ουρανου πια μονοπατια εχεις διαβει ποιους κοσμους για να φ τασεις ως εκει;διαλεξες τη μοναξια χωρις να με ρωτησεις.Αναπαψου στη γαληνη,εγω θα σε θωρρω καθε που η νυχτα θα πεφτει να κοιμησει τον κοσμο,και καθε αυγη θα καρτερω σα ντυσει η νυχτα με σιωπες τη γη να ψαχνω. να σε βρω
ΑπάντησηΔιαγραφή