Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής ...
υπάρχεις και δεν υπάρχεις...
κι όμως ρυθμίζεις τη ζωή μου.
Σε νιώθω.. είσαι δίπλα μου μα δε μπορώ να σ΄αγγίξω
κι όμως σκιάζεις τη ζωή μου.
Κάτι αόρατο με κυβερνά και με φοβίζει...
ξέρω ότι υπάρχεις μέσα μου!
υπάρχεις και δεν υπάρχεις...
κι όμως ρυθμίζεις τη ζωή μου.
Σε νιώθω.. είσαι δίπλα μου μα δε μπορώ να σ΄αγγίξω
κι όμως σκιάζεις τη ζωή μου.
Κάτι αόρατο με κυβερνά και με φοβίζει...
ξέρω ότι υπάρχεις μέσα μου!
ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009
ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
Έπαψα να μιλώ για το φως ,τον ήλιο, το φεγγάρι,
ξαφνικά εχάθη η ομορφιά του απέραντου.
Σβήστηκε η ελπίδα απ' την ψυχή
Στην άμμο γέμισαν μ'άμμο τα χνάρια πούχαμε αφήσει.
Εκείνα τα χρώματα που πλημμύριζαν την καρδιά και την έκαναν
να χτυπά πιο δυνατά ξεθώριασαν.
Η ανάσα του ανέμου δε μοσχοβολά ,
τ'αρώματα των λουλουδιών δε μ'αγγίζουν.
Ένας μόνινος κόμπος στο λαιμό σφίγγει και σφίγγει και τα μάτια υγρά.
Η φωνή κρύβεται και τα φτερά δε με κρατούν να πετάξω.
Στον ουρανό τα ίδια αστέρια κάθε νυχτιά κι ο δρόμος μοναχικός γεμάτος καταχνιά.
ξαφνικά εχάθη η ομορφιά του απέραντου.
Σβήστηκε η ελπίδα απ' την ψυχή
Στην άμμο γέμισαν μ'άμμο τα χνάρια πούχαμε αφήσει.
Εκείνα τα χρώματα που πλημμύριζαν την καρδιά και την έκαναν
να χτυπά πιο δυνατά ξεθώριασαν.
Η ανάσα του ανέμου δε μοσχοβολά ,
τ'αρώματα των λουλουδιών δε μ'αγγίζουν.
Ένας μόνινος κόμπος στο λαιμό σφίγγει και σφίγγει και τα μάτια υγρά.
Η φωνή κρύβεται και τα φτερά δε με κρατούν να πετάξω.
Στον ουρανό τα ίδια αστέρια κάθε νυχτιά κι ο δρόμος μοναχικός γεμάτος καταχνιά.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ
Ντυθήκαν όλα με σιωπή σαν είδαν δακρυσμένα μάτια
σαν είδαν τ'άστεγα όνειρα σ'άδεια σοκάκια,
βουβά τ'αηδόνια ,
στον ουρανό πετρώσαν οι αγγέλοι
κρύα αυγή η ψυχή μου κι οι ελπίδες ξερά καλοκαιρινά χορτάρια.
Καλό ταξίδι ουρανέ με συντροφιά τα αστέρια.
σαν είδαν τ'άστεγα όνειρα σ'άδεια σοκάκια,
βουβά τ'αηδόνια ,
στον ουρανό πετρώσαν οι αγγέλοι
κρύα αυγή η ψυχή μου κι οι ελπίδες ξερά καλοκαιρινά χορτάρια.
Καλό ταξίδι ουρανέ με συντροφιά τα αστέρια.
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
Άφησέ με ναρθώ μαζί σου.
Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι,
δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου.
Δέ θα καταλάβεις.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μές στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια...δε θέλω να τ'ακούσω. Σώπα.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου λίγο πιό κάτου,
ώς τη μάντρα του τουβλάδικου,
ώς εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη,
ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο τόσο αδιάφορη κι άυλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους
να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες,
δεν υπήρξε ο χρόνος ΄η φθορά του.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί
να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί ,
πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυό δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ'αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία άν φεύγεις η άν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
δεν είναι τούτο η λύπη μου......η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δέν ωφελεί.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι,
δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου.
Δέ θα καταλάβεις.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μές στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια...δε θέλω να τ'ακούσω. Σώπα.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου λίγο πιό κάτου,
ώς τη μάντρα του τουβλάδικου,
ώς εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη,
ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο τόσο αδιάφορη κι άυλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους
να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες,
δεν υπήρξε ο χρόνος ΄η φθορά του.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί
να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί ,
πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυό δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ'αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία άν φεύγεις η άν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
δεν είναι τούτο η λύπη μου......η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δέν ωφελεί.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
Αναζήτηση
Είναι νωρίς να μάθω να ζω χωρίς αγάπη
Δεν μπορώ
Και ούτε το θέλω
Μοναχικός διαβάτης δε θέλω να γενώ
Του φεγγαριού τη στράτα θα διαβώ
παντού θα ψάξω θα ρωτήσω
ανάμεσα στ'αστέρια θα ψάξω να σε βρω
ποιό πέρα κι απ'τα σύννεφα, εκεί που σμίγουν οι ψυχές
Ξέρω τους δρόμους.
Ποιός άραγε λαχτάρησε ν'ακούσει τη φωνή σου;
ποιά αγκαλιά ανοιχτή να σε δεχτεί;
άηχοι οι λυγμοί τραγούδι τ'ανέμου πως ν'ακουστούν;
Στα χέρια μου στερνά τραντάφυλλα σιωπής κρατώ πνιγμένα από λυγμούς
και ψάχνω να σε βρω.
Δεν μπορώ
Και ούτε το θέλω
Μοναχικός διαβάτης δε θέλω να γενώ
Του φεγγαριού τη στράτα θα διαβώ
παντού θα ψάξω θα ρωτήσω
ανάμεσα στ'αστέρια θα ψάξω να σε βρω
ποιό πέρα κι απ'τα σύννεφα, εκεί που σμίγουν οι ψυχές
Ξέρω τους δρόμους.
Ποιός άραγε λαχτάρησε ν'ακούσει τη φωνή σου;
ποιά αγκαλιά ανοιχτή να σε δεχτεί;
άηχοι οι λυγμοί τραγούδι τ'ανέμου πως ν'ακουστούν;
Στα χέρια μου στερνά τραντάφυλλα σιωπής κρατώ πνιγμένα από λυγμούς
και ψάχνω να σε βρω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)