Έπαψα να μιλώ για το φως ,τον ήλιο, το φεγγάρι,
ξαφνικά εχάθη η ομορφιά του απέραντου.
Σβήστηκε η ελπίδα απ' την ψυχή
Στην άμμο γέμισαν μ'άμμο τα χνάρια πούχαμε αφήσει.
Εκείνα τα χρώματα που πλημμύριζαν την καρδιά και την έκαναν
να χτυπά πιο δυνατά ξεθώριασαν.
Η ανάσα του ανέμου δε μοσχοβολά ,
τ'αρώματα των λουλουδιών δε μ'αγγίζουν.
Ένας μόνινος κόμπος στο λαιμό σφίγγει και σφίγγει και τα μάτια υγρά.
Η φωνή κρύβεται και τα φτερά δε με κρατούν να πετάξω.
Στον ουρανό τα ίδια αστέρια κάθε νυχτιά κι ο δρόμος μοναχικός γεμάτος καταχνιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου