Άφησέ με ναρθώ μαζί σου.
Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι,
δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου.
Δέ θα καταλάβεις.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μές στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια...δε θέλω να τ'ακούσω. Σώπα.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου λίγο πιό κάτου,
ώς τη μάντρα του τουβλάδικου,
ώς εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη,
ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο τόσο αδιάφορη κι άυλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους
να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες,
δεν υπήρξε ο χρόνος ΄η φθορά του.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί
να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί ,
πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυό δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ'αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία άν φεύγεις η άν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
δεν είναι τούτο η λύπη μου......η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δέν ωφελεί.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου