ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

15 Δεκεμβρίου 2009...λίγο μετά τη βροχή στην παραλία της Θεσσαλονίκης....

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής ...

υπάρχεις και δεν υπάρχεις...

κι όμως ρυθμίζεις τη ζωή μου.


Σε νιώθω.. είσαι δίπλα μου μα δε μπορώ να σ΄αγγίξω


κι όμως σκιάζεις τη ζωή μου.

Κάτι αόρατο με κυβερνά και με φοβίζει...


ξέρω ότι υπάρχεις μέσα μου!

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

Είναι κατι στιγμές σα κι αυτή που η γη καταρέει
γκρεμίζεται η γέφυρα του χρόνου κάτω απ'τα πόδια
και η καρδιά βαραίνει σα τη σιωπή.
Κλάψε για τους ανθρώπους που λάτρεψες,
πάρε ελπίδα από γλυκειά προσευχή
θάρθει κάποια αχτίδα να διώξει τα σκοτάδια.

ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Έπαψα να μιλώ για το φως ,τον ήλιο, το φεγγάρι,

ξαφνικά εχάθη η ομορφιά του απέραντου.


Σβήστηκε η ελπίδα απ' την ψυχή

Στην άμμο γέμισαν μ'άμμο τα χνάρια πούχαμε αφήσει.

Εκείνα τα χρώματα που πλημμύριζαν την καρδιά και την έκαναν

να χτυπά πιο δυνατά ξεθώριασαν.

Η ανάσα του ανέμου δε μοσχοβολά ,

τ'αρώματα των λουλουδιών δε μ'αγγίζουν.

Ένας μόνινος κόμπος στο λαιμό σφίγγει και σφίγγει και τα μάτια υγρά.

Η φωνή κρύβεται και τα φτερά δε με κρατούν να πετάξω.

Στον ουρανό τα ίδια αστέρια κάθε νυχτιά κι ο δρόμος μοναχικός γεμάτος καταχνιά.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πάντα θα επιστρέφω για να νιώθω τα όνειρα ζωντανά

και να μυρίζω τη μυρωδιά των αναμνήσεων

Πάντα θα επιστρέφω και θα ψάχνω ναβρώ κομμάτια της ψυχής μου

εδώ που έθαψα τα όνειρα πάντα θα επιστρέφω

κάθε που θ'ακούω τον ήχο της καμπάνας

και θα θαρρώ πως είναι κάλεσμα για μένα.

ΣΙΩΠΗ

Προσεύχομαι στις σιωπές της ψυχής μου νάβρω αναπαμό

να βγω απ'τη δύνη που με σπρώχνει να χαθώ.

Γιοφύρι ψάχνω γερό για να διαβώ , απέναντι θέλω να φθάσω.

Απόλυτη σιγή, πέπλα σιωπής παντού

θαρρείς σκιαχτήκαν κι οι φωνές βαθειά κρυφτήκαν.