Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει


όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.


Αργοπεθαίνει

όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει

όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει

όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει,

όποιος δεν ακούει μουσική,

όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει

όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει

όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Pablo Neruda

"Σκισμένο Ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη

"-Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το βαθύ μπλε τ' ουρανού. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Τα χρώματα της ψυχής, Ρόζυ, αυτός είναι ο έρωτας.
 -Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτό που ζούμε εμείς οι δυο.
-Μη βρίζεις, Ρόζυ. Δεν υπάρχουν κλειδαριές ασφαλείας στα αισθήματα. Όλη η ζωή είναι αυτή η ώρα. Ζήσε. Μη βρίζεις. Μη σκέφτεσαι. Μη μιλάς. Χάρισε το κορμί σου στους ανέμους. Άφησε την ψυχή σου να λιώσει. Να χυθεί μέσα στις χούφτες μου. Τίποτα δεν υπάρχει έξω απο μας τους δύο. Τίποτα δεν έγινε ποτέ καλύτερο στην πλάση. Ούτε θα γίνει."
                                                  ...........................
Έλα.. μου έγνεψε χαμογελώντας.. κάνε γρήγορα . Τα όμορφα πράγματα στη ζωή κρατούν όσο η βροχή μέσα στα δάχτυλά μου. Αν αρνηθείς , είναι βρισιά. Δεν χρειάζεται σκέψη. Δεν σου ταιριάζουν οι δισταγμοί. Ξέρω τι ψάχνεις. Ξέρω που πάς. Ψηλάφησα τα ίχνη από τα βήματά σου μια νύχτα που είχε ολόγιομο φεγγάρι. Έχω κρυμμένη στα στήθια μου την έκρηξη που θα διαλύσει τα κύτταρά σου και θα σε σκορπίσει στον ουρανό. Κοιταξέ με! Είμαι ένα κόκκινο πλατανόφυλλο σ'ένα ποτάμι ορμητικό. Αν κυνηγάς τα όνειρα, πέσε μέσα να με πιάσεις. Αν δεν το κάμεις , αν φοβηθείς , δεν είσαι για μένα. Φύγε. Δεν σε συνάντησα ποτέ.

Από το "Σκισμένο Ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (1922-1988)

Πολύτιμος στίχος

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.

ΔΕΙΛΙΝΟ


Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις

και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -

αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα

ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα

και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα

κι έτρεχα να τη σώσω.

Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΛΑΥΚΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ ( ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)

 (Προσανατολισμοί)

κολάζ (Ελύτης)

Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ώς τη θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ώς τη θύμηση
Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στο μεσημεριάτικο ύπνο
Με φύκια η όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη στην ειρήνη
του κόλπου των νερών Έ χ ε ι ο Θ ε ό ς


Περάσανε τα χρόνια φύλλα η βότσαλα

Θυμάμαι τα παιδόπουλα, τους ναύτες που έφευγαν

Βάφοντας τα πανιά σαν την καρδιά τους
Τραγουδούσαν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Κι είχαν ζωγραφιστούς βορριάδες μες στα στήθια

κολάζ (Ελύτης)

Τί γύρευα όταν έφτασες βαμμένη απ' την ανατολή του ήλιου

Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια
Και με την υγεία του ήλιου στο κορμί - τί γύρευα
Βαθιά στις θαλασσοσπηλιές μές στα ευρύχωρα όνειρα
Όπου άφριζε τα αισθήματά του ο άνεμος
Άγνωστος και γλαυκός, χαράζοντας στα στήθια μου το
πελαγίσιο του έμβλημα
Με την άμμο στα δάχτυλα έκλεινα τα δάχτυλα
Με την άμμο στα μάτια έσφιγγα τα δάχτυλα
Ήτανε η οδύνη -

Θυμάμαι ήταν Απρίλης όταν ένιωσα πρώτη φορά το
ανθρώπινο βάρος σου
Το ανθρώπινο σώμα σου πηλό και αμαρτία
Όπως την πρώτη μέρα μας στη γη
Γιόρταζαν τις αμαρυλλίδες - Μα θυμάμαι πόνεσες
Ήτανε μια βαθιά δαγκωματιά στα χείλια
Μια βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κει που χαράζεται
παντοτινά του ο χρόνος

Σ' άφησα τότες,

Καί μιά βουερή πνοή σήκωσε τ΄άσπρα σπίτια

Τ' άσπρα αισθήματα φρεσκοπλυμένα επάνω

Στον ουρανό που φώτιζε μ' ένα μειδίαμα

Τώρα θά 'χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό

Θά 'χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει

Κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο Έρωτας

Κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θ' αντηχεί το Αιγαίο.



............................................

Το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, τιμά τη μνήμη και το έργο του απαράμιλλου ποιητή...

κηρύσσοντας το 2011 «Έτος Ελύτη» με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του.
Μια σειρά από εκδηλώσεις αρχίζουν έως τα γενέθλιά του στις 2/11, με αποκορύφωμα το Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Οδυσσέας Ελύτης: Ο εικοστός αιώνας στην ποίηση του Ελύτη» στις 21/10 και 1/11/2011. Στο συνέδριο που οργανώνει το Μέγαρο Μουσικής σε συνεργασία με τη σύντροφό του Ιουλίτα Ηλιοπούλου, θα συμμετάσχουν προσωπικότητες του πνεύματος και της τέχνης, από την Ελλάδα και το διεθνή χώρο.

TANIMANIDIS PANAGIOTIS (2002-2010 Μηδέν άγαν! Μηδέν φάγαν?)

25 Οκτωβρίου - 26 Νοεμβρίου

                    

                                             Όλα τα έργα είναι μικτής τεχνικής
                                    με βασικά υλικά τα μέταλλα και το μάρμαρο

Μια πολύ ιδιαίτερη και εντυπωσιακή έκθεση γεμάτη συμβολισμούς.

Οι εικόνες με τα κρυφά η τα φανερά του υπονοούμενα, κινούνται μεταμορφώνονται, αλλάζουν.

Ο Παναγιώτης Τανιμανίδης δημιουργεί απο το 1986 περίπου.

Η εικαστική του γλώσσα είναι αναμφισβήτητα απόλυτα προσωπική. Δοκιμάζοντας διαρκώς τα όριά του (μέχρι σημείου φυσικής καταπόνισης), το έργο του μας αποκαλύπτει μια ερευνητική προδιάθεση διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην επιστημονική έρευνα και την εικαστική δημιουργία, στον "εμπειρισμό" και το ονειροπόλημα, στο μένος και τη λογική. (Δρ. Σάνια Παπά, Ιστορικός Τέχνης - Καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.)

Επιτέλους άς ξυπνήσουμε

Γερμανία. Σε μία πρωτοφανή σε μέγεθος διαμαρτυρία ενάντια
στη μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων,
 ακτιβιστές της Greenpeace εμποδίζουν
 τη διέλευση του πιο ραδιενεργού τρένου στην ιστορία!

Θερμογραφίες που δείχνουν τη θερμότητα που εκπέμπεται
 από τα πυρηνικά απόβλητα που βρίσκονται στα βαγόνια του τρένου.









Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες
http://www.greenpeace.org/greece/news/trainstopping

Ένα ταξίδι...

Να ταξιδεύεις ακούγοντας τη μουσική που σου αρέσει και να απολαμβάνεις την ομορφιά της φύσης είναι ότι καλύτερο ...

μπορώ να πω ότι πιό πολύ μου αρέσει η διαδρομή από τον προορισμό...



Ναύπλιο



αυτή τη φορά όμως ο προορισμός ήταν καλύτερος... 

Το Ναύπλιο είναι μια απο τις λίγες πόλεις της Ελλάδας όπου θα μπορούσα να μείνω μόνιμα.

Πρίν δυο χρόνια ήταν η πρώτη φορά που το επισκέφτηκα...δεν το χόρταινα...εκείνα τα σοκάκια τα έμαθα απ'έξω....

Ναύπλιο

Πρωί - πρωί ο γατούλης μ'άφησε  να τον φωτογραφίσω ...ήταν πολύ φιλικός και όμορφος!

Τα ζώα έχουν κάτι ιδιαίτερο και καταλαβαίνουν ποιός τα αγαπά ....αν τα μιλήσεις σ'ακούν....

Τόση ομορφιά ....κατάφερα να την φυλακίσω άραγε?

Ναύπλιο

ΦΕΓΓΑΡΟΣΤΡΑΤΑ

Η φεγγαρόστρατα από τη χθεσινή πανσέληνο στην Άθυτο Χαλκιδικής...
Τελευταίες ημέρες και αυτού του καλοκαιριού..πόσο γρήγορα πέρασε..δεν το κατάλαβα..
Όσο κι 'αν λέμε ότι πρέπει να χαιρόμαστε τις στιγμές δυστυχώς δεν τα καταφέρνουμε..εγώ τουλάχιστον το έχω πει τόσες φορές αλλά η καθημερινότητα είναι τόσο σκληρή ..και δεν σ 'αφήνει περιθώρια...ήθελα τόσο πολύ να απολαύσω το φεγγάρι...δεν τα κατάφερα όμως.

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Περιπλανήσεις (Τάσος Λειβαδίτης)

Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο
αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε. Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χαρίζουν τ' όνειρο στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους —
ο άλλος αδελφός μου πέθανε στο γηροκομείο κι όταν πήγαινα να τον δω, μου ζητούσε λίγα χρήματα τόσο παρακλητικά
που ο θάλαμος ευωδίαζε Χριστούγεννα. Και συχνά διέσχιζα έναν επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα
ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν μήπως και βρω μια λεπτομέρεια
που να με δικαιώνει. Άλλα εκείνο που μ' έκανε ν' απορώ είναι που υστέρα από μια ολόκληρη εξέγερση εγώ είχα ακόμα το κεφάλι πάνω στους ώμους μου.
Κι ίσως αυτό να 'γινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου
χωρίς κανείς να τον βλέπει.
Και κάθε φορά που ξυπνάω δυσκολεύομαι να ξαναβρώ την ηλικία μου

ανεμίζει στο παράθυρο η κουρτίνα σα ν' αποχαιρετάει κάποιον που μόλις έφυγε —
ώ νεότητα!
Συνήθως κάθομαι στη σάλα κοιτάζοντας τον τοίχο «Όμως αν το
δεις, θα χαθείς», μου 'λεγε η μητέρα κι έκλαιγε «κι όμως, μητέρα — μόνο αν χαθώ θα το δω», και τότε ένιωθα πως
είχα έρθει από πολύ μακριά και πήγαινα ακόμα μακρύτερα κι ο αέρας μύριζε απαλά σα να 'χαμε συγχωρεθεί για όλα ή άλλοτε περπατώντας τη νύχτα ολομόναχος άκουσα ένα πιάνο να
παίζει κι οι θλιμμένες νότες του ήταν σα να 'ρχονταν. απ’ το βάθος ενός
ονείρου
ή μιας άλλης ζωής που πήγαινα; τι γύρευα; Θα ξαναγυρίσουμε ποτέ;
Άλλα τι σημασία έχει; αφού μόνο το ανεξήγητο είναι που δίνει κάποτε στα λόγια μας τη μαγεία ενός χαμένου δειλινού, ώρες νοσταλγίας, που μας κάνετε να ζήσουμε τρεις ζωές σ' ένα μοναχικό απόγευμα και συχνά στο διάδρομο συνάντησα πρόσωπα άγνωστα όπως όταν
έχεις χάσει το δρόμο
ή μας συμβαίνουν γεγονότα που μας φαίνονται τόσο γνώριμα, πότε τα ξαναζήσαμε; που;
Ίσως γι' αυτό κλαίω σε ώρες ακατάλληλες.
Ώ ανεκπλήρωτο, που ακόμα. κι όταν όλα μας εγκαταλείπουν εσύ αφήνεις έξω από την πόρτα μας
ένα μικρό γιασεμί.