ΦΕΓΓΑΡΟΣΤΡΑΤΑ

Η φεγγαρόστρατα από τη χθεσινή πανσέληνο στην Άθυτο Χαλκιδικής...
Τελευταίες ημέρες και αυτού του καλοκαιριού..πόσο γρήγορα πέρασε..δεν το κατάλαβα..
Όσο κι 'αν λέμε ότι πρέπει να χαιρόμαστε τις στιγμές δυστυχώς δεν τα καταφέρνουμε..εγώ τουλάχιστον το έχω πει τόσες φορές αλλά η καθημερινότητα είναι τόσο σκληρή ..και δεν σ 'αφήνει περιθώρια...ήθελα τόσο πολύ να απολαύσω το φεγγάρι...δεν τα κατάφερα όμως.

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Περιπλανήσεις (Τάσος Λειβαδίτης)

Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο
αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε. Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χαρίζουν τ' όνειρο στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους —
ο άλλος αδελφός μου πέθανε στο γηροκομείο κι όταν πήγαινα να τον δω, μου ζητούσε λίγα χρήματα τόσο παρακλητικά
που ο θάλαμος ευωδίαζε Χριστούγεννα. Και συχνά διέσχιζα έναν επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα
ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν μήπως και βρω μια λεπτομέρεια
που να με δικαιώνει. Άλλα εκείνο που μ' έκανε ν' απορώ είναι που υστέρα από μια ολόκληρη εξέγερση εγώ είχα ακόμα το κεφάλι πάνω στους ώμους μου.
Κι ίσως αυτό να 'γινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου
χωρίς κανείς να τον βλέπει.
Και κάθε φορά που ξυπνάω δυσκολεύομαι να ξαναβρώ την ηλικία μου

ανεμίζει στο παράθυρο η κουρτίνα σα ν' αποχαιρετάει κάποιον που μόλις έφυγε —
ώ νεότητα!
Συνήθως κάθομαι στη σάλα κοιτάζοντας τον τοίχο «Όμως αν το
δεις, θα χαθείς», μου 'λεγε η μητέρα κι έκλαιγε «κι όμως, μητέρα — μόνο αν χαθώ θα το δω», και τότε ένιωθα πως
είχα έρθει από πολύ μακριά και πήγαινα ακόμα μακρύτερα κι ο αέρας μύριζε απαλά σα να 'χαμε συγχωρεθεί για όλα ή άλλοτε περπατώντας τη νύχτα ολομόναχος άκουσα ένα πιάνο να
παίζει κι οι θλιμμένες νότες του ήταν σα να 'ρχονταν. απ’ το βάθος ενός
ονείρου
ή μιας άλλης ζωής που πήγαινα; τι γύρευα; Θα ξαναγυρίσουμε ποτέ;
Άλλα τι σημασία έχει; αφού μόνο το ανεξήγητο είναι που δίνει κάποτε στα λόγια μας τη μαγεία ενός χαμένου δειλινού, ώρες νοσταλγίας, που μας κάνετε να ζήσουμε τρεις ζωές σ' ένα μοναχικό απόγευμα και συχνά στο διάδρομο συνάντησα πρόσωπα άγνωστα όπως όταν
έχεις χάσει το δρόμο
ή μας συμβαίνουν γεγονότα που μας φαίνονται τόσο γνώριμα, πότε τα ξαναζήσαμε; που;
Ίσως γι' αυτό κλαίω σε ώρες ακατάλληλες.
Ώ ανεκπλήρωτο, που ακόμα. κι όταν όλα μας εγκαταλείπουν εσύ αφήνεις έξω από την πόρτα μας
ένα μικρό γιασεμί.

Απέραντη σιωπή

Να μη διαβάζω τίποτα, να μη σκέπτομαι τίποτα ,
να μην κοιμάμαι,
Να νιώθω τη ζωή να κυλά μέσα μου όπως ένα
ποτάμι στην κοίτη του,
Εκεί κάτω, έξω, μια απέραντη σιωπή
Σαν ένας θεός που κοιμάται.

Από τη συλλογή του
FERNANDO PESSOA
(Πίσω απο τις μάσκες)

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Το καλοκαίρι στην ώρα του πάλι και φέτος μας κτύπησε την πόρτα μ' αυτό το καταπληκτικό φώς του που θέλοντας και μη αλλάζει τη διάθεσή μας!!!
Μια μικρή ανάπαυλα από τα προβλήματα της καθημερινότητας όλοι μας την έχουμε ανάγκη।
Έρχονται δύσκολα χρόνια και πρέπει να έχουμε δυνάμεις....
Καλό καλοκαίρι σε όλους!!

Έκθεση Ζωγραφικής του Γιούρι Ζάντνικαρ

ΓΙΟΥΡΙ ΖΑΝΤΝΙΚΑΡ
Γεννήθηκε στην Λιουμπλιάνα, Σλοβενία, το 1968, όπου τελείωσε ακαδημαικές και μεταπτυχιακές σπουδές ζωγραφικής στη σχολή καλών τεχνών Λιουμπλιάνας.
Έλαβε μέρος στη πρώτη τριενάλε σύγχρονης σλοβενικής τέχνης το 1994. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στη μπιενάλε νέων της Μεσογείου στη Λισσαβόνα.
Ατομικά εκθέτει τακτικά στη Σλοβενία (γκαλερί SKUC, Equrna...). Στην Ελλάδα έδειξε την δουλειά του στην Θεσσαλονίκη, το 1997 στο Γαλλικό ινστιτούτο (λινοτυπίες) και το 2003 στην γκαλερί Ζεύξις (οξυγραφίες).
Το 1993 και 1999 βραβεύτηκε απο το σύλλογο καλλιτεχνών Σλοβενίας στις αντίστοιχες ομαδικές εκθέσεις του συλλόγου.
Τη χρονιά 1994-95 εργάστηκε σαν βοηθός καθηγητής σχεδίου στη σχολή καλών τεχνών (ALU) στην Λιουμπλιάνα.
Από το 1997 ζει στην Ελλάδα, στην Χαλκιδική, όπου και συμμετείχε σε ομαδική έκθεση στα πλαίσια των τοπικών εκδηλώσεων "Κασσανδρώμενα 2006" και συγχρόνως παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής και χαρακτικής στα αντίστοιχα τμήματα του Πολιτιστικού Συλλόγου "Η Κασσάνδρα".

Περιμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ανυπομονησία να δω την καινούργια δουλειά του Γιούρι καθώς είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να τον έχω δάσκαλο για κάποια χρόνια.
Αγαπάει πολύ την ζωγραφική και έχει έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο να μεταδίδει τις γνώσεις του στους μαθητές του.
Του εύχομαι καλή επιτυχία !!!

ΝΤΕΜΙΑΝ

ΝΤΕΜΙΑΝ
Τα εφηβικά χρόνια του Αιμίλιου Σίνκλερ
Απόσπασμα απο την εισαγωγή

Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένας δικός του δρόμος,
η προσπάθεια για την εύρεση ενός δρόμου,
η διαίσθηση πως κάπου υπάρχει ένα μονοπάτι.
Κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να γίνει αυτό που ήθελε ο ίδιος,
όλοι προσπαθούν να γίνουν κάτι, άλλος στα τυφλά, άλλος στα φανερά,
ο καθένας όπως μπορεί.
Ο καθένας φέρνει μαζί του ώς το τέλος τα υπολείματα από τη γέννησή του,
τις μεμβράνες και το κέλυφος του αυγού ενός αρχέτυπου κόσμου.
Πολλοί δεν γίνονται ποτέ άνθρωποι, παραμένοντας βατράχια, σαύρες, μυρμήγκια.
Άλλοι πάλι στο πάνω μέρος είναι άνθρωποι και στο κάτω είναι ψάρια.
Αλλά ο καθένας είναι η πορεία της φύσης για τη μορφοποίηση του ανθρώπου.
Σε όλους μας είναι κοινές οι ρίζες και οι μάνες, προερχόμαστε απο την ίδια άβυσσο.
Αλλά ο καθένας επιδιώκει τον δικό του σκοπό,
βγαίνοντας μέσα από τα βάθη της με προσπάθεια και ορμή.

Μπορούμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον,
αλλά ο καθένας ξέρει μόνο ο ίδιος να εξηγήσει τον εαυτό του.

Συγγραφέας: Hermann Hesse

Αφορμή γιαυτή την ανάρτηση μια συζήτηση που είχα με μια φίλη απο μακριά
σχετικά με το τι έχει κάνει στη ζωή της....και συμπτωματικά αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω το βιβλίο αυτό...

Το διαζευτικό ή

Κική Δημουλά -Το διαζευκτικόν ή

Μ' έκλεισε μέσα η βροχή
και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.

Στεγνή στέκομαι ανάμεσα
στα δύο ενδεχόμενα : βροχή ή δάκρυα,
κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα :
βροχή ή δάκρυα,
έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε,
εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.
Το κάθε τελευταίο,
τελευταίο τ' ονομάζω χωρίς επιφύλαξη.
Και μεγάλωσα πολύ
για να είναι αυτό αφορμή δακρύων.
Δάκρυα ή βροχή, πού να ξέρω;
Και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
Και μεγάλωσα πολύ
για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει
κι όταν δεν βρέχει άλλο.
Σταγόνες για όλα.
Σταγόνες βροχής ή δάκρυα.
Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου.
Εγώ ή μνήμη, πού να ξέρω;
Μεγάλωσα πολύ για να χωρίζω τους χρόνους.
Βροχή ή δάκρυα.

Εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.

Από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (1971)

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Παγκόσμια "Ημέρα της Γης" σήμερα.
Πριν από 40 χρόνια που ξεκίνησε να εορτάζεται στην Αμερική εξέφραζε την επιθυμία του κόσμου για μια πιο βιώσιμη και ανθρώπινη κοινωνία.
Εμπνευστής της ιδέας ήταν ο Αμερικανός γερουσιαστής Γκάιλορντ Νέλσον, ο οποίος αποσκοπούσε με τον τρόπο αυτό στην προώθηση των περιβαλλοντικών ζητημάτων. Σε ανάμνηση εκείνης της πρώτης κινητοποίησης, η 22α Απριλίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της Γης.
Σήμερα πάνω από ένα δισεκατομμύριο πολίτες θα λάβουν μέρος στις εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί με ένα ζητούμενο: λιγότερα λόγια, περισσότερα έργα. Ο πλανήτης σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με τεράστια προβλήματα, όπως λιμοί, κατάρρευση οικοσυστημάτων, μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και λειψυδρία.
Η υπερθέρμανση, η ξηρασία, η ρύπανση των υδάτων και των εδαφών, η κλιματική αποσταθεροποίηση, είναι η καινούργια πραγματικότητα που βιώνει η Γη.
Δυστυχώς μετά από 40 χρόνια τα πράγματα χειροτερεύουν συνεχώς παρά τις μεγάλες κινητοποιήσεις. Τα συμφέροντα των λίγων και δυνατών δεν αφήνουν περιθώρια.
Γιατί το κακό να είναι πιο εύκολο από το καλό?
Όλα είναι θέμα παιδείας.
Αν οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν να ασχοληθούν με τα προβλήματα του περιβάλλοντος
και όχι μόνο και να αφήσουν κατά μέρος τα συμφέροντά τους,
αν άρχιζε ο προβληματισμός και η εκπαίδευση από τα σχολεία,
αν τα μέσα ενημέρωσης άφηναν τα κουτσομπολιά και τις εκάστοτε «Τζούλιες»,

αν ο κάθε ένας από μας ενδιαφέρονταν για το καλό του διπλανού του
τότε θα υπήρχε ελπίδα να σωθεί ο πλανήτης.