Τάσος Λειβαδίτης

Συμφωνία αρ. 1

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα

μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…

σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς

το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.

Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.

οι φίλοι είχαν χαθεί

κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά

απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο

των αγέννητων παιδιών…

και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση

στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι

γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή

μπροστά στο θάνατο

ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα

απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη

σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη

σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή

λίγη επιείκεια της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά

να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε

μια θέση στη ζωή των άλλων.

Ή

ένα θάνατο

για τη ζωή των άλλων…

Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει


όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.


Αργοπεθαίνει

όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει

όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει

όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει,

όποιος δεν ακούει μουσική,

όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει

όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει

όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Pablo Neruda

"Σκισμένο Ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη

"-Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το βαθύ μπλε τ' ουρανού. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Τα χρώματα της ψυχής, Ρόζυ, αυτός είναι ο έρωτας.
 -Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτό που ζούμε εμείς οι δυο.
-Μη βρίζεις, Ρόζυ. Δεν υπάρχουν κλειδαριές ασφαλείας στα αισθήματα. Όλη η ζωή είναι αυτή η ώρα. Ζήσε. Μη βρίζεις. Μη σκέφτεσαι. Μη μιλάς. Χάρισε το κορμί σου στους ανέμους. Άφησε την ψυχή σου να λιώσει. Να χυθεί μέσα στις χούφτες μου. Τίποτα δεν υπάρχει έξω απο μας τους δύο. Τίποτα δεν έγινε ποτέ καλύτερο στην πλάση. Ούτε θα γίνει."
                                                  ...........................
Έλα.. μου έγνεψε χαμογελώντας.. κάνε γρήγορα . Τα όμορφα πράγματα στη ζωή κρατούν όσο η βροχή μέσα στα δάχτυλά μου. Αν αρνηθείς , είναι βρισιά. Δεν χρειάζεται σκέψη. Δεν σου ταιριάζουν οι δισταγμοί. Ξέρω τι ψάχνεις. Ξέρω που πάς. Ψηλάφησα τα ίχνη από τα βήματά σου μια νύχτα που είχε ολόγιομο φεγγάρι. Έχω κρυμμένη στα στήθια μου την έκρηξη που θα διαλύσει τα κύτταρά σου και θα σε σκορπίσει στον ουρανό. Κοιταξέ με! Είμαι ένα κόκκινο πλατανόφυλλο σ'ένα ποτάμι ορμητικό. Αν κυνηγάς τα όνειρα, πέσε μέσα να με πιάσεις. Αν δεν το κάμεις , αν φοβηθείς , δεν είσαι για μένα. Φύγε. Δεν σε συνάντησα ποτέ.

Από το "Σκισμένο Ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (1922-1988)

Πολύτιμος στίχος

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.

ΔΕΙΛΙΝΟ


Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις

και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -

αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα

ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα

και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα

κι έτρεχα να τη σώσω.

Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΛΑΥΚΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ ( ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)

 (Προσανατολισμοί)

κολάζ (Ελύτης)

Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ώς τη θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ώς τη θύμηση
Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στο μεσημεριάτικο ύπνο
Με φύκια η όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη στην ειρήνη
του κόλπου των νερών Έ χ ε ι ο Θ ε ό ς


Περάσανε τα χρόνια φύλλα η βότσαλα

Θυμάμαι τα παιδόπουλα, τους ναύτες που έφευγαν

Βάφοντας τα πανιά σαν την καρδιά τους
Τραγουδούσαν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Κι είχαν ζωγραφιστούς βορριάδες μες στα στήθια

κολάζ (Ελύτης)

Τί γύρευα όταν έφτασες βαμμένη απ' την ανατολή του ήλιου

Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια
Και με την υγεία του ήλιου στο κορμί - τί γύρευα
Βαθιά στις θαλασσοσπηλιές μές στα ευρύχωρα όνειρα
Όπου άφριζε τα αισθήματά του ο άνεμος
Άγνωστος και γλαυκός, χαράζοντας στα στήθια μου το
πελαγίσιο του έμβλημα
Με την άμμο στα δάχτυλα έκλεινα τα δάχτυλα
Με την άμμο στα μάτια έσφιγγα τα δάχτυλα
Ήτανε η οδύνη -

Θυμάμαι ήταν Απρίλης όταν ένιωσα πρώτη φορά το
ανθρώπινο βάρος σου
Το ανθρώπινο σώμα σου πηλό και αμαρτία
Όπως την πρώτη μέρα μας στη γη
Γιόρταζαν τις αμαρυλλίδες - Μα θυμάμαι πόνεσες
Ήτανε μια βαθιά δαγκωματιά στα χείλια
Μια βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κει που χαράζεται
παντοτινά του ο χρόνος

Σ' άφησα τότες,

Καί μιά βουερή πνοή σήκωσε τ΄άσπρα σπίτια

Τ' άσπρα αισθήματα φρεσκοπλυμένα επάνω

Στον ουρανό που φώτιζε μ' ένα μειδίαμα

Τώρα θά 'χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό

Θά 'χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει

Κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο Έρωτας

Κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θ' αντηχεί το Αιγαίο.



............................................

Το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, τιμά τη μνήμη και το έργο του απαράμιλλου ποιητή...

κηρύσσοντας το 2011 «Έτος Ελύτη» με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του.
Μια σειρά από εκδηλώσεις αρχίζουν έως τα γενέθλιά του στις 2/11, με αποκορύφωμα το Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Οδυσσέας Ελύτης: Ο εικοστός αιώνας στην ποίηση του Ελύτη» στις 21/10 και 1/11/2011. Στο συνέδριο που οργανώνει το Μέγαρο Μουσικής σε συνεργασία με τη σύντροφό του Ιουλίτα Ηλιοπούλου, θα συμμετάσχουν προσωπικότητες του πνεύματος και της τέχνης, από την Ελλάδα και το διεθνή χώρο.

TANIMANIDIS PANAGIOTIS (2002-2010 Μηδέν άγαν! Μηδέν φάγαν?)

25 Οκτωβρίου - 26 Νοεμβρίου

                    

                                             Όλα τα έργα είναι μικτής τεχνικής
                                    με βασικά υλικά τα μέταλλα και το μάρμαρο

Μια πολύ ιδιαίτερη και εντυπωσιακή έκθεση γεμάτη συμβολισμούς.

Οι εικόνες με τα κρυφά η τα φανερά του υπονοούμενα, κινούνται μεταμορφώνονται, αλλάζουν.

Ο Παναγιώτης Τανιμανίδης δημιουργεί απο το 1986 περίπου.

Η εικαστική του γλώσσα είναι αναμφισβήτητα απόλυτα προσωπική. Δοκιμάζοντας διαρκώς τα όριά του (μέχρι σημείου φυσικής καταπόνισης), το έργο του μας αποκαλύπτει μια ερευνητική προδιάθεση διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην επιστημονική έρευνα και την εικαστική δημιουργία, στον "εμπειρισμό" και το ονειροπόλημα, στο μένος και τη λογική. (Δρ. Σάνια Παπά, Ιστορικός Τέχνης - Καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.)

Επιτέλους άς ξυπνήσουμε

Γερμανία. Σε μία πρωτοφανή σε μέγεθος διαμαρτυρία ενάντια
στη μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων,
 ακτιβιστές της Greenpeace εμποδίζουν
 τη διέλευση του πιο ραδιενεργού τρένου στην ιστορία!

Θερμογραφίες που δείχνουν τη θερμότητα που εκπέμπεται
 από τα πυρηνικά απόβλητα που βρίσκονται στα βαγόνια του τρένου.









Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες
http://www.greenpeace.org/greece/news/trainstopping

Ένα ταξίδι...

Να ταξιδεύεις ακούγοντας τη μουσική που σου αρέσει και να απολαμβάνεις την ομορφιά της φύσης είναι ότι καλύτερο ...

μπορώ να πω ότι πιό πολύ μου αρέσει η διαδρομή από τον προορισμό...



Ναύπλιο



αυτή τη φορά όμως ο προορισμός ήταν καλύτερος... 

Το Ναύπλιο είναι μια απο τις λίγες πόλεις της Ελλάδας όπου θα μπορούσα να μείνω μόνιμα.

Πρίν δυο χρόνια ήταν η πρώτη φορά που το επισκέφτηκα...δεν το χόρταινα...εκείνα τα σοκάκια τα έμαθα απ'έξω....

Ναύπλιο

Πρωί - πρωί ο γατούλης μ'άφησε  να τον φωτογραφίσω ...ήταν πολύ φιλικός και όμορφος!

Τα ζώα έχουν κάτι ιδιαίτερο και καταλαβαίνουν ποιός τα αγαπά ....αν τα μιλήσεις σ'ακούν....

Τόση ομορφιά ....κατάφερα να την φυλακίσω άραγε?

Ναύπλιο

ΦΕΓΓΑΡΟΣΤΡΑΤΑ

Η φεγγαρόστρατα από τη χθεσινή πανσέληνο στην Άθυτο Χαλκιδικής...
Τελευταίες ημέρες και αυτού του καλοκαιριού..πόσο γρήγορα πέρασε..δεν το κατάλαβα..
Όσο κι 'αν λέμε ότι πρέπει να χαιρόμαστε τις στιγμές δυστυχώς δεν τα καταφέρνουμε..εγώ τουλάχιστον το έχω πει τόσες φορές αλλά η καθημερινότητα είναι τόσο σκληρή ..και δεν σ 'αφήνει περιθώρια...ήθελα τόσο πολύ να απολαύσω το φεγγάρι...δεν τα κατάφερα όμως.

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ